தெளிவு

பிம்பங்களிலிருந்து
விடுபடவும்
என் மலயடிவார நகரின்
மாலைக்கற்று வந்து வருடவும்
சரியாயிருந்தது

என்றைக்குமில்லாமல் இன்று
பின்னணி ஓசைகள் இன்றி
முனகலின்றி
வந்து நின்றது இருள்

சாம்பல் நிறம் மாறுமுன்
விடைபெற்றுக் கொண்டது வானம்

சொல் அவிதலும்
இரவு அவிழ்தலும்
இசைவாகின

யாருடையதென்றிலாத
சோகம்
அரைக்கண் பார்வைபோல்
கிறங்கித் திரிந்தது

எதையும் தொட்டிராத
என் புதிய கைகள்
எங்கெங்கும் நீண்டு
எதையும் தொடாது
திளைத்தன

தனித்தலின் பரவசம்
அனுபவத்தின் கையிருப்பில்
அடங்காது
நழுவி
விரிவு கொண்டது

தெளிவு என்பது பொய்
என அறியாது
தெளிவைத் தேடிப் பிடிவாதம் ஏறிப்
பாமரப் பயிற்சிகளால் களைத்து மகிழ்ந்த
பழைய நாட்களை நினைத்துக் கொண்டேன்